De cursistenborrel 2025
22/04/25 21:45 Filed in: Kijken
Ik stap op voorzichtig op een stoel draai me half om en daar kijk ik naar vijftig bekende gezichten. Gezichten die ik allemaal vijf dagen of langer eerder heb gezien.
Eén keer per twee jaar organiseren wij een cursistenborrel. Altijd in Hilversum. Eergisteren was de zesde denk ik. Of zevende? Covid gooide even roet in het eten en de eerste paar jaar deden wij dit nog niet. Maar nu dus alweer voor de zoveelstekeer.
En dan staat daar Adriaan, mijn allereerste cursist van 20 jaar geleden. Met hem moest ik wel beginnen.
De dag dat hij zijn eerste cursusdag zou gaan krijgen (20 jaar geleden) wilde Babs plotseling ineens bevallen van een tweeling. Dus moest ik Adriaan heel lief aankijken of we het een dag konden verschuiven. Geen enkel probleem. Maar gisteren was hij er alweer en dat na 20 jaar. Helaas niet meer compleet als echtpaar.
En dan al die andere koppies die ik allemaal wel tegelijk lijk te kunnen zien. Ieder "koppie" is een verhaal voor mij en foto's. Heel veel foto's. De een loopt wat minder goed, de ander heeft mazzel gehad, en een ander komt net kijken als basis cursist. En zelf hebben ook genoeg meegemaakt de afgelopen jaren. En dan zijn er ook nog de cursisten die nog moeten beginnen maar wel al alvast naar de cursistenborrel komen. Een warm bad van diverse mensen, niveaus en ervaringen.
De Rotterdammers zijn er, de Limburgers en de Groningers zijn er ook. Vanuit alle windstreken zijn ze weer gekomen. Gewoon voor een borrel, eventueel een etentje en lekker praten. Het maakt mij ongelofelijk trots. En dan niet een beetje trots, maar heel erg trots. De cursist die ik net op de trein heb gezet de ochtend ervoor maar nu alweer op de borrel aanwezig is. Hoe bijzonder is dat nadat je al net een week met mij bent samen geweest. Een privé cursus ook nog. Altijd pittig.
Ik zie de verbinding tussen mijn cursisten borrel na borrel weer ontstaan. Mensen die in eerste instantie maar één ding gemeen met elkaar hebben. Ze hebben een fotografiecursus of meer bij mij gevolgd in dat verre Pébru. En daar staan ze dan in hun en uiteindelijk ook mijn thuisland. Geanimeerd met elkaar te praten. Mensen/cursisten die in principe zo van elkaar kunnen verschillen, maar in ieder geval één ding gemeen hebben en dat is de liefde voor de fotografie. Ik zie ze lachen, praten, afspraken maken en nieuwe mensen ontdekken. Hoe bijzonder is dat.
Het is zo bizar om te realiseren dat ik daar een rol in heb gehad. Weliswaar met heel veel passie en vuur, maar ze staan daar toch maar weer wel. Samen met Babs proberen we altijd er een unieke ervaring van te maken. We doen ons uiterste best in ieder geval. En dan staan daar weer 50 bekende "koppies". Het hadden er nog veel en veel meer kunnen zijn, maar ik vind dit aantal wel best zo. Zo krijg ik nog net de kans om iedereen een beet te spreken.
En dan ga ik uiteraard weer een speech geven en dringt er zich een traan aan achterin mijn oog. Sht…nee, niet gaan staan janken. Gelukkig kan ik hem nog half wegslikken. Ik schaam me niet voor emoties, maar jankend een speech geven doet de verstaanbaarheid niet echt goed.
Een traan gewoon omdat ik zo enorm trots ben samen met Babs. Dat wij met onze serieuze, gave, leuke en hele echte fotografie cursus zoveel mensen kunnen verbinden. Want dat is wat ik zie gebeuren. Er is op dit moment een meneer in Amerika met geel haar en een oranje huid die alles kapot wil maken, ik wil alleen maar verbinden en lesgeven in het gene waar ik goed in ben. Fotografie. Ik denk dat ik met mijn fotografie meer bereik dan die meneer in Amerika.
En toen ging Victor tijdens het eten nog even speechen. Een hele mooie dankbare speech van een mij dierbare man die nog steeds doorgaat met leren (hoe lang hij ook al bezig is bij mij) en ook actief is in mijn actie Flickr groep. Helaas ben ik veel van zijn teksten vergeten omdat ik zat te gloeien van trots, maar dat het warm was en goed dat weet ik nog wel.
En dat wilde ik nu even kwijt na uren van kijken en verwonderen. Want daar gaat het altijd over in mijn blogs. Kijken! In dit geval kijken naar enthousiaste, leergierige, bijzondere mensen, met bijzondere achtergronden die het lesgeven in fotografie voor mij een feestje maken. Al 20 jaar lang.
En laten we met ons allen ervoor zorgen dat er meer verbinding is op de wereld.
Dank jullie wel allemaal.
En dan staat daar Adriaan, mijn allereerste cursist van 20 jaar geleden. Met hem moest ik wel beginnen.
De dag dat hij zijn eerste cursusdag zou gaan krijgen (20 jaar geleden) wilde Babs plotseling ineens bevallen van een tweeling. Dus moest ik Adriaan heel lief aankijken of we het een dag konden verschuiven. Geen enkel probleem. Maar gisteren was hij er alweer en dat na 20 jaar. Helaas niet meer compleet als echtpaar.
En dan al die andere koppies die ik allemaal wel tegelijk lijk te kunnen zien. Ieder "koppie" is een verhaal voor mij en foto's. Heel veel foto's. De een loopt wat minder goed, de ander heeft mazzel gehad, en een ander komt net kijken als basis cursist. En zelf hebben ook genoeg meegemaakt de afgelopen jaren. En dan zijn er ook nog de cursisten die nog moeten beginnen maar wel al alvast naar de cursistenborrel komen. Een warm bad van diverse mensen, niveaus en ervaringen.
De Rotterdammers zijn er, de Limburgers en de Groningers zijn er ook. Vanuit alle windstreken zijn ze weer gekomen. Gewoon voor een borrel, eventueel een etentje en lekker praten. Het maakt mij ongelofelijk trots. En dan niet een beetje trots, maar heel erg trots. De cursist die ik net op de trein heb gezet de ochtend ervoor maar nu alweer op de borrel aanwezig is. Hoe bijzonder is dat nadat je al net een week met mij bent samen geweest. Een privé cursus ook nog. Altijd pittig.
Ik zie de verbinding tussen mijn cursisten borrel na borrel weer ontstaan. Mensen die in eerste instantie maar één ding gemeen met elkaar hebben. Ze hebben een fotografiecursus of meer bij mij gevolgd in dat verre Pébru. En daar staan ze dan in hun en uiteindelijk ook mijn thuisland. Geanimeerd met elkaar te praten. Mensen/cursisten die in principe zo van elkaar kunnen verschillen, maar in ieder geval één ding gemeen hebben en dat is de liefde voor de fotografie. Ik zie ze lachen, praten, afspraken maken en nieuwe mensen ontdekken. Hoe bijzonder is dat.
Het is zo bizar om te realiseren dat ik daar een rol in heb gehad. Weliswaar met heel veel passie en vuur, maar ze staan daar toch maar weer wel. Samen met Babs proberen we altijd er een unieke ervaring van te maken. We doen ons uiterste best in ieder geval. En dan staan daar weer 50 bekende "koppies". Het hadden er nog veel en veel meer kunnen zijn, maar ik vind dit aantal wel best zo. Zo krijg ik nog net de kans om iedereen een beet te spreken.
En dan ga ik uiteraard weer een speech geven en dringt er zich een traan aan achterin mijn oog. Sht…nee, niet gaan staan janken. Gelukkig kan ik hem nog half wegslikken. Ik schaam me niet voor emoties, maar jankend een speech geven doet de verstaanbaarheid niet echt goed.
Een traan gewoon omdat ik zo enorm trots ben samen met Babs. Dat wij met onze serieuze, gave, leuke en hele echte fotografie cursus zoveel mensen kunnen verbinden. Want dat is wat ik zie gebeuren. Er is op dit moment een meneer in Amerika met geel haar en een oranje huid die alles kapot wil maken, ik wil alleen maar verbinden en lesgeven in het gene waar ik goed in ben. Fotografie. Ik denk dat ik met mijn fotografie meer bereik dan die meneer in Amerika.
En toen ging Victor tijdens het eten nog even speechen. Een hele mooie dankbare speech van een mij dierbare man die nog steeds doorgaat met leren (hoe lang hij ook al bezig is bij mij) en ook actief is in mijn actie Flickr groep. Helaas ben ik veel van zijn teksten vergeten omdat ik zat te gloeien van trots, maar dat het warm was en goed dat weet ik nog wel.
En dat wilde ik nu even kwijt na uren van kijken en verwonderen. Want daar gaat het altijd over in mijn blogs. Kijken! In dit geval kijken naar enthousiaste, leergierige, bijzondere mensen, met bijzondere achtergronden die het lesgeven in fotografie voor mij een feestje maken. Al 20 jaar lang.
En laten we met ons allen ervoor zorgen dat er meer verbinding is op de wereld.
Dank jullie wel allemaal.