In het land der blinden
In deze blog het verhaal van een hele leuke, aardige, spontane en erg fotografisch hongerige Vlaamse dame. Ze is inmiddels twee jaar bezig met haar opleiding op een Vlaamse foto academie die in totaal zeven jaar duurt. Na aanvankelijk de eerste dag even een discussie te hebben gehad over wel of niet in RAW fotograferen (jawel daar is hij weer voor de trouwe lezer van mijn blog) besloot de cursiste om zich aan mijn wensen te over te geven, maar ze was het eigenlijk niet mee mij eens.
Vanaf dag 1 (op haar Vlaamse opleiding) moest ze uiteraard wel in RAW gaan fotograferen. Dat was veel beter volgens haar leraren. Ik weet beter, maar dat moet ik nog wel over zien te brengen aan een cursist. Dat kost wat tijd, maar lukt eigenlijk altijd. Na twee dagen van belichting trapjes en andere zaken kwam het hoge woord eruit. De Vlaamse cursiste zei verbaasd te zijn over de mogelijkheden die je kunt creëren met behulp van je belichting aanpassen. Ze had tot nu toe na twee jaar officiële opleiding nog nooit een andere belichting gemaakt dan wat de camera voorstelt. Een 0 meting dus. Als je dan actief leert belichten bij mij, ja dan gaat er wel een wereld open. Dat is even andere koek! En waar ik me dan weer het meest over verbaas is het feit dat men ook al in Vlaanderen wel in RAW moet fotograferen, maar een fatsoenlijke belichting maken is nog niet aan de orde geweest en zal waarschijnlijk ook niet meer komen. Dat is iets waar je in een opleiding direct mee begint en niet pas na drie, vier of meer jaren later pas gaat doceren. De basis is altijd een perfecte belichting maken, wel of niet in RAW.
Haar leraren maken het echter nog bonter. Monitor kalibratie doet men niet aan. Is niet nodig en niet belangrijk! Nu was ik even flabbergeisted toen ik dit hoorde. „Hoezo niet” vroeg ik. „Nee er wordt alleen vanaf prints beoordeeld” was haar antwoord. „Maar waarom worden foto’s alleen beoordeeld vanaf prints?” Omdat de leraren niet alle monitoren kunnen kalibreren, de klas is best en groot en de school werkt ook niet echt mee. De leraren moeten erg strijden tegen en met het schoolbestuur en kalibreren is een lastig verhaal.
Lang verhaal kort:
Omdat de school en leraren bepaalde zaken niet op orde hebben heeft men besloten geen monitoren te kalibreren en kalibratie in het algemeen af te doen als niet nodig. Daarom wordt er alleen vanaf prints beoordeeld en vervolgens moeten de prints aangepast worden als er iets niet klopt. Het paard achter de wagen spannen noem ik dit. Dus een beetje minder magenta in de print of de print 1/3 stop lichter afdrukken. En dit alles onder het mom dat je wel in RAW moet fotograferen want RAW is je negatief en dat gooi je nooit weg. Nou dat mag best hoor. Want een RAW negatief wat niet perfect is belicht heb je toch niets aan. Dus nog een resumé er tegen aangooiend, belichten hebben ze nog nooit geleerd, monitor kalibreren is niet belangrijk ) omdat de leraren het teveel werk vinden om iedere week alle monitoren te kalibreren), en digitale foto’s worden alleen vanaf prints beoordeeld. Er wordt nooit vanaf monitoren beoordeeld! Yeah right.... en daarom is er dus digitale fotografie uitgevonden! Het is de omgekeerde wereld.
Zonder kalibratie, zonder perfecte belichting maar wel in RAW moet dit nog perfect gaan worden! Volgens mij kan het makkelijker. Veel makkelijker!
Als ik bovenstaande verhalen hoor van cursisten dan rijzen mij de haren ten bergen. Leraren die op een onverantwoorde manier les gaan geven omdat ze zelf de omstandigheden en techniek niet onder controle hebben of gewoon geen zin hebben om eerder aanwezig te zijn om alle monitoren te kalibreren. Daarom hun lessen aanpassen en hele karrenvrachten met mensen op een verkeerde manier leren fotograferen. Sterker nog, ze leren daar op die opleiding in Vlaanderen helemaal niet fotograferen. Niet je monitor kalibreren????? Na twee jaar nog niet aan je cursisten hebben geleerd hoe je een belichting kunt aanpassen???? En dan wel eisen dat de cursisten in RAW moeten fotograferen. Hoe slecht en onverantwoord kun je als docent bezig zijn?
Ik ben blij dat ik de zeer aardige Vlaamse en leergierige cursiste andere inzichten heb kunnen geven, maar nu moet ze weer terug naar die opleiding. En wat dan? Gaat ze de leraren lesgeven. Ze zou het zomaar kunnen doen. Ze is er goed genoeg voor. Zeker weten. En helaas zit nu de Vlaamse cursiste een beetje in een spagaat. Wat nu te doen? Ik hoop dat ze het lef heeft om haar leraar te vertellen hoe het wel zou moeten. Ik heb het haar geleerd en nog belangrijker ook laten zien. RAW is niet perse beter dan JPG. En een monitor kalibreren is wel heel erg belangrijk. En je belichting aanpassen en optimaliseren ook.
En daarom ben ik deze blog begonnen met de zin dat ik blaak van zelfvertrouwen. Ik heb wederom de juiste keuze gemaakt. Anders had deze cursiste de hele vervolg cursus op het puntje van haar tenen moeten lopen en het waarschijnlijk niet gered. Eerst moet de basis goed zijn en daarvoor is een basis cursus. De basis zit er helaas na 2 jaar opleiding in België nog niet in. De cursiste kan er niets, maar er dan ook helemaal niets aan doen. Haar twee leraren wel. Wat een koekenbakkers. Die gaan koekjes bakken zonder de oven voor te verwarmen. Sukkels zeg ik vol zelfvertrouwen. En niet omdat ik wil bewijzen dat ik zo goed ben. Nee, de rest is zo slecht. En helaas ben ik in het land der blinden als éénoog koning. Dat is echt jammer. Het mag niet zo zijn dat je bij mij in één week meer leert dan in twee jaar elders. Ook al ben ik nog zo gedreven en vol passie, het klopt niet!