En wederom gaat weer lopen of noem het slenteren, stopt weer, kijkt goed door zijn Leica zoeker en maakt een foto. Tot het moment dat hij langs een typisch Japanse Karaokebar loopt. Het geluid wat naar buiten komt rollen door de open deur komt hem bekend voor. Mensen staan binnen te zingen. Duidelijk hoorbaar. Alleen is het jammer maar ook vermakelijk dat de Japanse man die zijn longen uit z’n lijf staat te zingen, klinkt als een kat die gevild wordt. Nog eens versterkt door de ruime mate van de goedkope whiskey die hij heeft gedronken. Kenmerkend voor Japanse karaoke barren.

De man loopt naar binnen nieuwsgierig welk tafereel zich binnen afspeelt. Misschien wel weer een foto kans? Hij kijkt een tijdje toe en aarzelt, maar pakt uiteindelijk de tweede microfoon die op de bar ligt en begint voorzichtig maar zuiver mee te zingen. De Japanner die het gezellig vindt dat er eindelijk iemand mee gaat zingen omarmt hem alsof ze niet vrienden voor het leven geworden zijn. Hoezo kunnen Japanners niet emotioneel zijn? Geef ze een paar glazen drank en het zijn de meest emotionele mensen van de hele wereld. Wie de man is die Message in a bottle meezong wordt pas duidelijk als de man nadat het nummer afgelopen is, zijn winterse muts afzet.

Vroeger speelde hij fanatiek, maar vooral uitmuntend gitaar en maakte hele grote maar vooral ook lange wereldtournees. Tournees die zo lang en saai waren dat fotografie een welkome uitvlucht werd. ’s Avonds spelen moest, contractuele verplichtingen, jaar in en jaar uit, maar daarna werd snel weer het foto toestel gepakt om weer verder te gaan met waar hij gebleven was. De foto camera die als katalysator werkte en ervoor zorgde dat nog iets normaal in hem bleef. De camera die afstand kon geven naar het krankzinnige leven wat hij leidde.

De Japanner kreeg de schok van zijn leven. Hij had samen met Andy Summers, de gitarist van The Police message in a bottle staan zingen. Hij was accuut weer nuchter. “Oh mijn god” dacht de Japanner, “normaal gesproken is het niet heel erg dat ik vals zing, maar nu heb ik dat staan doen naast de gitarist die het nummer gemaakt heeft. Hoe gênant?” En nuchter was hij direct. Om vervolgens samen met zijn aanwezige familie op de foto te gaan met Andy. Ik heb zelden een meer bizarre situatie gezien dan dit wat ik beschreven heb. Je kunt het ook niet bedenken. Je staat als Japanse man lekker behoorlijk dronken in een Japanse bar een nummer mee te lallen waarvan je de woorden nauwelijks uit kunt spreken en dan…staat de schrijver van het liedje naast je en gaat het samen met jou zingen. Dat verzin je niet.

Andy Summers, voormalig wereldberoemd gitarist van The Police. Gevlucht in fotografie omdat hij de tirannieke houding van zijn frontman Sting niet meer langer kon verdragen. Sowieso waren de onderlinge verhoudingen van de drie man tellende band zo enorm verstoord dat ze na een optreden zo hard mogelijk van het podium afrenden, ieder in een eigen klaarstaande limousine sprongen om maar niet meer met elkaar te hoeven spreken of in contact te komen met elkaar. Volgende avond zelfde tijdstip zouden ze elkaar pas weer zien, maar niet spreken. Tot die tijd was er gelukkig de foto camera. De camera waardoor hij kon ontvluchten aan zijn gevoelsmatige ellendige bestaan met de band.

Immens rijk is hij geworden door zijn muziek carrière, maar het kostte hem wel zijn huwelijk. Rijk, beroemd en ongelukkig. Zeer ongelukkig werd hij door de muziek en de invloed van de bandleden op elkaar, maar gelukkig was daar altijd zijn camera die op hem wachtte. Hoe eenvoudig en therapeutisch kan een foto camera zijn. In 2007 kwam zijn fotoboek uit met een collectie foto’s gemaakt in de tijd dat hij rond toerde met The Police. Daar hoorde ook een opening expositie bij. Zijn eerste. En zijn ex-vrouw die inmiddels weer vrouw was geworden opende de tentoonstelling met de veel zeggende woorden: “ En dit is wat hij het liefst deed”.

Door zijn muzikale carrière zijn z’n foto’s gemaakt over de gehele wereld,

Tokyo studenten

Desirer walk the streets

Reggae band Monsserat
Andy Summers, een goed en intuïtief fotograaf die zijn camera gebruikte om de werkelijkheid en in veler ogen opwindend bestaan van roem, geld en succes te ontvluchten. Hoe mooi kan de functie van een foto camera zijn. Hij fotografeerde alles wat op zijn pad kwam gedurende zijn tournees. Een echte lijn lijkt er niet in zijn werk te zitten. En daarom is het een mooie afspiegeling van zijn leven als gitarist van The Police.

Vroeger, toen ik nog echt jong was, was The Police mijn meest favoriete bands. Als ik toen had geweten wat ik nu wist… De muziek blijft mooi, maar Andy’s foto’s vind ik nog mooier doordat ik nu ook zijn verhaal ken.